Η «ομηρεία» υποβολής των ΜΥΦ - τα προβλήματα συνεχίζονται

Άλλη μία χρονιά επαναλαμβάνονται τα ίδια γεγονότα κατά την υποβολή των αρχείων των συγκεντρωτικών καταστάσεων που ως γνωστόν στη γλώσσα μας αποκαλούνται και ΜΥΦ. Κρατώντας στα χέρια μια μαργαρίτα αναρωτιέσαι μαδώντας τα φύλλα της «δουλεύει», «δε δουλεύει», «δουλεύει» κι έπειτα προσπαθείς να μπεις στη δυσώνυμη πλέον εφαρμογή. Τις περισσότερες φορές οι προσπάθειές σου είναι άκαρπες, πέφτουν ουσιαστικά στο κενό, αφού το σύστημα, σου κλείνει την πόρτα κατάμουτρα και η ταμπέλα που κρέμεται απ΄ έξω γράφει «An error has occurred».

Δοκιμάζεις αργότερα μα δυστυχώς τα ίδια. Λες δεν πειράζει, θα χαραμίσω τη βραδιά και θα μπω αργά το βράδυ, ξημερώματα, όμως και πάλι η πόρτα παραμένει ερμητικά κλειστή. Άλλοτε ανοίγει για λίγο η εφαρμογή, αλλά τις περισσότερες φορές παραμένει βυθισμένη σε λήθαργο κι όλοι εμείς κοιτούμε αποσβολωμένοι να διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας άλλο ένα θέατρο του παραλόγου.  

Τα «στρατόπεδα» είναι και πάλι δύο, αφού οι συνάδελφοι έχουν χωριστεί σε αυτούς που ζητούν παράταση —λόγω της υφιστάμενης κατάστασης— και σε εκείνους που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι δεν πρέπει να δοθεί καμία παράταση.

Δεν θα ταχθώ με το μέρος κανενός, απλά θα καταγράψω μέσε σε λίγες αράδες πως βλέπω την όλη κατάσταση, έχοντας πάντα ως γνώμονα το σεβασμό όλων των απόψεων των συναδέλφων. Μπορεί να διαφωνούμε σε αρκετά πράγματα όμως πιστεύω ότι υπάρχει μια κοινή συνισταμένη που πρέπει να αναδειχθεί. Όλοι ανεξαιρέτως ζούμε και εργαζόμαστε κάτω από αντίξοες συνθήκες, σε ασαφές φορολογικό υπόβαθρο, πνιγμένοι από το άγχος και την ανασφάλεια, με ελάχιστο προσωπικό χρόνο, αντιμέτωποι με όλα τα δεινά της ηλεκτρονικής πλέον γραφειοκρατίας και ένα σωρό άλλα προβλήματα που δεν υπάρχει λόγος να καταγραφούν σήμερα. Σε όλα αυτά πρέπει οπωσδήποτε να προστεθεί και η ανάλγητη πολλές φορές στάση των υπηρεσιακών παραγόντων που κάνουν πως δεν βλέπουν τα προβλήματα ή μάλλον αγνοούν επιδεικτικά όλα όσα μας βασανίζουν και για τα οποία ουσιαστικά ευθύνονται οι ίδιοι ή οι υφιστάμενοί τους.

Δεν θα σταθώ στα επιχειρήματα που εκφράζονται μέσα στα δύο «στρατόπεδα», αυτά έχουν αναδειχθεί άλλωστε πολλές φορές μέσα από τον κόμβο και αλλού. Το ζητούμενο δεν είναι αν έχουν δίκιο οι μεν ή οι δε. Το ζητούμενο είναι —κατά την προσωπική μου άποψή— ότι για πολλοστή φορά μας αντιμετωπίζουν σαν πειραματόζωα και δεν νοιάζονται διόλου για όσα βιώνουμε, ούτε για την μέγιστη ταλαιπωρία που υφιστάμεθα. Δεν θα γράψω τίποτα παραπάνω γιατί ο θυμός και η αγανάκτηση δεν είναι καλοί σύμμαχοι εν προκειμένω.